‘De eerste vijftig jaar was alles top’
Hans Bader (60) Gescheiden, drie kinderen Was: secretaris hoofd projectbureau woningcorporatie (jaarinkomen 62.400 gulden) en coördinator buurtbus (parttime; jaarinkomen 13.800 euro). Beide malen ontslagen bij een reorganisatie.
“Toen ik voor de tweede maal thuis kwam te zitten, ging het licht uit. Ik belandde in een depressie. Ik deed de boodschappen en kookte, maar de rest van de dag zat ik in de achterkamer. Met een biertje te luisteren naar radio Noord-Holland. Mijn vrouw vond mij een slapjanus. Zei voortdurend dingen als: ‘Je moet er wél zelf achteraan.’ Maar ik zat diep, diep stuk. Als een bokser die knock out is geslagen, zo zag ik er van binnen uit. Via de huisarts kwam ik bij een psycholoog terecht. Met hem had ik een goed eerste gesprek. De vervolggesprekken zou ik echter zelf moeten betalen en daar had ik de middelen niet voor. Ik heb in die tijd met de gedachte aan zelfmoord gespeeld. Maar dan keek ik om me heen, zag de twee katten die overdag mijn enige gezelschap waren, dacht aan mijn kinderen en kleinkinderen – en dan be- sloot ik het niet te doen.
“Mijn vrouw en ik kregen steeds meer schulden. Ik had maar zo’n 800 euro ww en mijn vrouw verdiende ook niet veel. De aanmaningen kwa- men, daarna de deurwaarders. Via het UWV mocht ik een koksopleiding volgen. Na acht maanden moest ik het opgeven. Ik kreeg rugklachten – inmiddels ben ik gedeeltelijk afgekeurd vanwege osteoporose, een vergroeiing – en wondroos aan mijn been. Dan lukt het niet meer acht uur per dag in de keuken te staan. Van lieverlee ging het tussen mijn vrouw en mij zo slecht dat we ‘s avonds in aparte kamers tv zaten te kijken. Op 10 december 2011 – zo’n datum vergeet je niet – ben ik bij haar weggegaan. Ik heb haar haar vrijheid teruggegeven.
“Omdat ik geen lege woning achterliet – mijn ex bleef in ons huis – kon ik geen aanspraak maken op een nieuwe huurwoning. Urgentie zat er ook niet in; dat is alleen voor gescheiden mensen met een kind onder de achttien. Ik mocht in het huis van mijn dochter – officieel had ik dat alleen als postadres – en zij trok bij mijn ex in. Ik ging naar de schuldhulpverlening. Met mijn administratie keurig in een ordner. Om me heen mensen met vuilniszakken vol ongeopende post. Na tien weken kreeg ik te horen dat ik geen recht had op schuldhulpverlening omdat ik geen huis had, wat ik overigens bij binnenkomst netjes had gemeld.
“Vorig jaar hebben mijn kinderen mij het inschrijfgeld voor Woningnet cadeau gedaan, het verdeelsysteem voor sociale huurwoningen in de stadsregio Amsterdam. Drie maanden geleden kreeg ik deze flat. Alles wat ik hier heb, heb ik van anderen gekregen. Zelfs mijn scheerapparaat, dat komt van mijn zoon. Ik leef van mijn WIA-uitkering en een klein deel vroegpensioen van een van mijn oud-werkgevers. Geregeld wordt er beslag gelegd door schuldeisers. Naar de schuldhulpverlening wil ik niet meer. Van de paar tientjes die ik overhoud koop ik liever een cadeau voor mijn kleinkinderen. Dat heb ik jaren niet kunnen doen, mijn dochter betaalde ze voor mij.
“Laatst heb ik bij radio Noord-Holland een belspelletje gewonnen. Kreeg een wellness-arrangement voor twee personen. Dat heb ik aan mijn dochter gegeven. Zo probeer ik wat terug te doen voor mijn kinderen. Nu ik gewend ben in mijn flat, wil ik bij een zorgcentrum in de buurt vrijwilligerswerk gaan doen. Wat ritme aanbrengen in mijn dagen. Onder de mensen komen. Als ik de berichten hoor over jonge gezinnen die hun huis moeten verkopen en met een enorme hypotheekschuld blijven zitten, denk ik: ik ben met mijn 30.000 euro schuld eigenlijk maar een kleine jongen. Ik heb een goed leven gehad. De eerste vijftig jaar was alles top. Als je het zo bekijkt, komt alles in een ander daglicht te staan.”
Het verhaal van Hans Bader is opgetekend in het boek ‘Buiten hun Schuld’. Overweegt u te doneren aan de stichting Persoonlijk & Betrokken? Of heeft u om een andere reden interesse in het werk van de stichting? Vraag u het boek dan gratis aan via onderstaand contactformulier. Wilt u zo vriendelijk zijn te vermelden om welke reden u het boek aanvraagt?